Գյուղում մի տատիկ այրի էր: Երեխանները նրան ասել էին. «Գնանք մեզ մոտ: Դու տունը վաճառիր, մեզ մոտ կապրես: Քեզ պետք չի ապաստան»:
Մայրը լսեց նրանց և վաճառեց: Նա գումարը պահեց և լռեց: Որոշեց չշտապել վերադարձնել այն: «Ինչպես մայր ես չեմ կարող առանց գումար ապրել: Եթե ես առանց գումար պետք եմ երեխաններին կարող եմ հետո տալ: Ուղղակի չգիտեմ ում մոտ տեղափոխվել»:
Գնաց Միշայի մոտ: Նա ընդունեց մայրիկին: Գումարի մասին ոչինչ չհարցրեց: Սակայն որոշ ժամանակ անց Միշան փոխվեց:
«Տղաս ասա ի՞նչ է պատահել: Ես կարող էի գնալ Մարիի մոտ: Նա շատ բարի էր փոքր ժամանակ»: Մարիան չընդունեց մայրիկին: Ասաց գնա Իվանի հետ ապրիր:
Եկավ Իվանի մոտ, նա մռայլ նստած էր. «Դու գումարը տուր: Ես մեքենա կգնեմ: Դու այստեղ հյուր չես եկել, այլ ապրելու: Պարտավոր ես տան համար վճարել: Դու պետք է երեխանների խնամես, փոխարենը ոչինչ չստանալով: Պարտավոր ես մեզ ենթարկվել»:
Մայրը հեռացավ: Նա նստել էր կայարանում: Հակառակ կողմում նստած էր գնդապետը իր կնոջ հետ: Նրանք սրտացավ նայում էին նրան: Հարցրին նրան.
«Մայրիկ ջան ի՞նչ է պատահել: Ինչո՞ւ ես լաց լինում»:
«Երեխաններիս մոտ էի եկել: Նրանք ասացին, որ առանց գումար ես նրանց պետք չեմ»:
Հավանեցի՞ք նյութը, կիսվեք մտերիմների հետ.
Նյութի աղբյուր՝ good-info.am
