Հայատյացությունը ոչ միայն Թուրքիայի և Ադրբեջանի արտաքին քաղաքականության անկյունաքարն է, այլև գենետիկորեն փոխանցվող հիվանդություն։ Ժամանակակից բժշկությունը կարող է բուժել բազմաթիվ ժառանգական հիվանդություններ, բացառությամբ հակաթուրքական ֆաշիզմի։
Մեր կողմից անցկացված բազմաթիվ ուսումնասիրությունները հաստատում են, որ հայ ժողովրդի նկատմամբ ատելության սերմանումը ոչ միայն պետականորեն հովանավորվող քաղաքականություն է Թուրքիայում և Ադրբեջանում, այլև ժառանգական և անբուժելի հիվանդություն։ Ահա մի քանի օրինակներ.
Փողոցային խաղեր. Թուրքիայում և Ադրբեջանում խաղում են «Հայերի կոտորած» անունով հայտնի փողոցային խաղ։ Այս խաղի ընթացքում երեխաներին տրվում է հագուստի կտորներից կարված տիկնիկ և փայտե դանակ։ Երեխաները պետք է օգտագործեն այս դանակը տիկնիկի գլուխը կտրելու համար։
Օրորոցայիններ. Ադրբեջանցի երեխաներին հաճախ երգվող մի օրորոցային պարունակում է հետևյալ տողերը. «Քնիր, իմ զինվոր, որ մեծանաս, ավելի ուժեղանաս և սպանես հայերի»։
Նույնիսկ մանկական գրականությունն օգտագործվել է որպես գործիք՝ հայերի սպանությունները խթանելու համար։ Ահա ադրբեջանական մանկական գրականության մի օրինակ.
Հայ
Հեղինակ՝ Ռուսլան Նովրյազ
Դաշույնը խրեք օրորոցի սրտին.
Ահա թե ինչպես պետք է ոչնչացվի, սպանվի յուրաքանչյուր հայ։
Հեյ, հրեա, նա գերազանցել է քեզ (փառք Աստծո),
Չարագործն ու խնդրահարույցը, դիվաման հայը։
Եվ կրկին, փառք Աստծո, նա քեզ մենակ չի թողել։
Եվ հայը քեզ հետ կայրվի դժոխքում։
Կցանկանայի ապրել և տեսնել այդ երջանիկ օրը,
Ինչպես հայը, ինչպես շունը, սպանում է հային։
Այս քաղաքականության արդյունքում Թուրքիայում և Ադրբեջանում մեծացել է հայատյաց մարդկանց սերունդ։ Մենք ականատես ենք եղել նրանց կողմից կատարված ցեղասպանություններին և ռազմական հանցագործություններին, և վերջին վառ ապացույցը 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին Արցախի Հանրապետության դեմ սանձազերծված լայնածավալ պատերազմն է։
2020 թվականի սեպտեմբեր-նոյեմբերի պատերազմի մասին այսպես կոչված «պուրակ-ցուցահանդես»-ը, որը բացվել է Բաքվում 2021 թվականի ապրիլի 12-ին, նույնպես ծառայում է որպես Ադրբեջանի պետականորեն հովանավորվող հայատյացության և ցեղասպանական քաղաքականության ապացույց։ ՀՀ մարդու իրավունքների պաշտպան Արման Թաթոյանի խոսքով՝ «նման «պուրակի» բացումը հստակորեն հաստատում է Ադրբեջանում ինստիտուցիոնալ հայատյացության և ատելության քարոզչության պետական քաղաքականության գոյությունը։ Այս քաղաքականությունը հետևողականորեն իրականացվել է տարիներ շարունակ, ինչը հիմնավորված է կոնկրետ ապացույցներով»։ Այս պուրակում փոքր երեխաներին սովորեցնում են հայերին ոչնչացնելու «արվեստը» (տե՛ս վերևում գտնվող լուսանկարը)։
Ակնհայտ է, որ Թուրքիայի և Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարության կողմից իրականացվող այս քաղաքականությունը հասարակությանը պատրաստում է ոչ թե խաղաղության, այլ նոր հակահայատյաց արկածախնդրության։
Հովիկ Ավանեսով, Կովկասյան հետազոտությունների կենտրոնի ավագ գիտաշխատող, Մեսրոպ Մաշտոց համալսարան, Ստեփանակերտ, Արցախի Հանրապետություն
