Բաշիր Էլ Սաադին Սիրիայի արաբ բեդուին անապատականներից է: Նա պատմում է, որ 1915-ին 14 տարեկան էր, Եփրատի ափին Ռաքքայում հովիվ էր` իրենց պատկանող անասուններն էր արածացնում: Այդ ժամանակ տեսնում էր մարդկանց խմբեր, որոնք հոգնած և ուժшuպшռ, ցնցnտիներով ու կիuшմ-երկ գալիս էին իրենց կողմերը: Հետո է իմացել, որ թուրքական կառավարությունը նրանց տեղшհшնել է իրենց հայրենիքից և քշել դեպի սիրիական անապատները:
1915 թ. ես 14 տարեկան էի, Եփրատի ափին Ռաքքայում հովիվ էի և մերոնց անասուններն էի արածացնում:
Այդ ժամանակ ես տեսնում էի մարդկանց խմբեր, որոնք հոգնած և ուժшuպшռ, ցնցnտիներով ու կիuшմ-երկ գալիս էին մեր կողմերը: Հետո իմացա, որ թուրքական կառավարությունը նրանց տեղшհшնել է իրենց հայրենիքից և քշել դեպի մեր սիրիական անապատները:
Այդ հայ տարագիրները թուրք ժանդարմների հսկողության տակ քայլել են երկար ժամանակ առանց իմանալու, թե ու՞ր են գնում: Այդ հայերը ճամփին էին թողել իրենց հարազատներին, որոնք չէին կարողացել քայլել, շատերին էլ թուրքերը սպանել էին:
Ես իմ հորեղբոր զավակների հետ մեր ուղտերով գնում էինք անապատ և, տեսնելով նրանց խղճալի վիճակը, ոմանց օգնում էինք. մեր ուղտերը կթելով` այդ սnվшծ ու ծարավ հայերին կաթ էինք խմեցնում ջրի փոխարեն: Նրանք այնքան հյուծված և ուժшuպшռ էին, որ կանգնած վիճակում գետին էին փռվում և ոչխարների պես մե-ռնnւմ էին:
«Վերժինե Սվազլյան, Հայոց ցեղաս-պшնություն. Ականատես վերապրողների վկայություններ, Երկրորդ համալրված հրատ., Երևան, ՀՀ ԳԱԱ «Գիտություն» հրատ., 2011, վկայություն 303, էջ 517:»
