Lragir.am-ը գրում է. Ֆիզմաթ գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր Վլադիմիր Հարությունյանը գրել է․
Խորհրդային տարիներին բավականին տարածված «բլատնոյ» և շատ երկիմաստ մի արտահայտություն կար. В городе Сочи – темные ночи…
Այդ տափակ ու երկիմաստ արտահայտությունն, ինչպես ասում են մտքներս եկավ ս. թ. նոյեմբերի ուշ երեկոյան: Երբ նոյեմբերյան մառախլապատ կեսգիշերին համակարգիչների էկրաններին հայտնվեց իր տեսքով ու էությամբ նույնքան տափակ, գորշ ու մառախլապատ Սոչիի հանդիպումը լուսաբանող թուղթը` իր ողջ պերճանքով ու թշվառությամբ: Այլ պարագայում գուցեև, իրոք, իմաստ էլ չուներ այդ հանդիպմանն ու նրա ծնունդ փաստաթղթին առհասարակ անդրադառնալը, եթե չլիներ, շեշտենք` մեր դիտարկմամբ հայ հանրության բավականին անսպասելի և նաև` կրկին մեր դիտարկմամբ` անսպասելի լավատեսական ու նույնիսկ որոշակի էյֆորիկ տրամադրության դրսևորումները, կապված այդ դժխեմ ֆոնով պատճենահանված կես էջանոց տեքստով թղթի հետ: Պոզիտիվ տրամադրությունների արտահայտման սպեկտրը շատ լայն էր. սկսած նրանից, որ մեր համար պարտվողական, զիջողական և կորտստաբեր գործընթացները Սոչիում վերջապես կանգ առան, վերջացրած նրանով, որ Սոչին հայկական կողմի համար հաղթանակ էր, քանզի բացահայտ երևում էր, որ «Պուտինը Ալիևի ականջները լավ քաշել է…»: Այստեղ է ասված. O, sancta simplicitas!:
Հասկանալի է, մարդիկ շատ են ուզում, շատ են երազում ազատվել ծանր պարտության հետևանքներից, դրա շարունակության հոռի հեռանկարից… Բայց այդ միջոցո՞վ: Եվ իրականում ի՞նչն է փոխվել, Սոչիով ինչը փոխվեց, մեկը կարո՞ղ է ասել: Իրականությունն անփոփոխ է: Ռուս-թուրքական ալյանսը ոչ միայն չի նահանջում, հետ չի կանգնում Հայաստան պետությունը վերացնելու իր 100 առաջ սկսած ծրագրերից, այլ հաստատակամ ու համառորեն առաջ է շարժվում այդ ուղղությամբ: Այն պահերին, երբ հանկարծ դադար է իրական կրակագծում, թեժ ու անողոք պատերազմ է ընթանում լրատվական ու քարոզչական ասպարեզում: Ռուսաստանը դեն է շպրտել Հայաստանի հանդեպ ոչ միայն դաշնակցի, այլ նույնիսկ երկու դարից ավել խնամքով պահպանվող «փրկչի» կեղծամը: Ամեն ինչ ասվում է ավելի քան պարզ ու բաց. «հայեր, ռուս-թուրքական եղբայրության իմաստն ու նպատակը Հայաստանը ոչնչացնելն է»: Ընդ որում, գործը արդեն հասել է այնպիսի կետի, երբ բացահայտորեն կիրառման մեջ է դրված բոլշևիկյան Ռուսաստանի առաջին տարիներին տարածված նշանաբանը. «Ով մեզ հետ չէ, մեր դեմ է»: Եվ դա Հայաստանում վերաբերում է այն զանգվածին, որը հանդգնում է հանկարծ մտածել, որ ինքը չի ողջունում Հայաստանը ոչնչացնելու ռուս-թուրքական ծրագիրը: Վերջ, ուրեմն դու հակառուս ես, Ռուսաստանի թշնամի ես: Ռուսաստանի իսկական բարեկամն այն հայերն են, որոնք ողջունում են Ռուսաստանի ցանկացած քայլերը` թեկուզև ուղղված ընդդեմ Հայաստանի: 1920-ին նման հայերին անվանում էին «իսկական ինտերնացիոնալիստ»:
Վերջապես գալու է մի օր, որ մենք, հայերս, այլևս չլինենք ինչ-որ մեկի հավերժ թշնամին, կամ էլ ինչ-որ մեկի անկեղծ բարեկամը, այլ նախ լինենք մեր պետության հավատարիմ և օրինապաշտ քաղաքացի: Միայն այդ դեպքում կունենանք այնպիսի պետություն, որի վրա էլ չի հանդգնի «ղումար խաղալ» մեկ այլ տերություն, որպեսզի Հայաստանի հաշվին փորձի շտկել իր խարխլվող վիճակը:
- «Ով մեզ հետ չէ, նա մեր դեմ է» (ռուս.՝ Кто не с нами, тот против нас), Հոկտեմբերյան հեղափոխությունից հետո առաջին տարիներին Խորհրդային Ռուսաստանում հայտնի դարձած արտահայտություն. օգտագործվում է որպես սպառնալիք կամ նախազգուշացում նրանց համար, ովքեր չեզոք քաղաքական դիրք են գրավում, արտահայտությունը հաճախ զուգորդվում է հեղափոխական քարոզչության հետ։
Եթե թշնամին չի հանձնվում, նրան ոչնչացնում են։
